Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
ήμουν αλάλητο πουλί
δέκα χρονών αγόρι.
Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ' ανθισμένα
Μάρω, ένα λόγο θα σου πω
Μάρω, της είπα, σ' αγαπώ
τρελαίνομαι για σένα.
Από τη μέση μ' άρπαξε, με φίλησε στο στόμα
και μου 'πε: γι' αναστεναγμούς
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.
Μεγάλωσα και τη ζητώ, μ' άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ' ορφανό...
εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.
Γεώργιος Ζαλοκώστας (1805-1858)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου