διαβάζοντας ένα βιβλίο

Διαβάζοντας ένα βιβλίο
κάποιου πεθαμένου ποιητή
ανάμεσα στα μάτια μου και στη σελίδα
περιπλανιόταν η ψυχή του.

Κώστας Ριτσώνης (1946-2015)

[όσοι κοιμούνται...]

Όσοι κοιμούνται βαριά
Κάθε βράδυ κάνουν πρόβα το θάνατο.
Δεν τους διακόπτουν όνειρα
Ούτε το αιώνιο άγχος του ξυπνήματος
Γιατί έχουν κάτι τάχα να προλάβουν.

Ντέμης Κωνσταντινίδης (1976- )

λειτουργία

Μνήμη Λάμπρου Οικονομίδη

Κυριακή.
Λειτουργήθηκα στο μικρό μας κήπο.
Η αγγέλισσα η Άνοιξη
όρθρου βαθέως είχε τελέσει
τα Θυρανοίξια και περίμενε.
Ένας κότσυφας από τον Άμβωνα
της ροδιάς είπε τον Απόστολο
εις ώτα ακουόντων.
Τα σπουργιτάκια εν χορώ έψαλλαν
τα Αλληλούια.
Οι πεταλούδες ανασπάζονταν ευλαβικά
τα εικονίσματα των λουλουδιών.
Τ' αγιόκλημα λιβάνιζε.
Κι η ροδοδάφνη σου
με το ροζ κυριακάτικο φόρεμα
κάτω από τον Παντοκράτορα
άναψε τον Πολυέλαιο της μνήμης.
Ιερουργούσες αθέατος στ' Άδυτα.
Μου απαγορεύεται η είσοδος.

Χρυσάνθη Ζιτσαία (1902-1995)

ρυάκι

Yπάρχει ένα ρυάκι
που κυλά κάτω απ' τα λόγια μας.
Ένα μοναχικό ρυάκι.

Τρίμματα λέξεων πέφτουν μέσα του.

Χρήστος Ντάλιας (1907-1998)

απ' τα "χάι-κάι"

Στέρνα και πίνει
την ψυχή μας σταγόνα
ο κόσμος τούτος.

Δημήτρης Ι. Αντωνίου (1906-1994)

ξυπνά

Τα σήμαντρα γλείφουνε στους κύκλους του χαλαζία
δωματιάκια με φως.
Άναψε το αστέρι του ύπνου του.
Κρέμεται πάνω απ' την υδρόγειο σφαίρα.
Καίει τα νησιά που βουλιάζουν σαν όστρακα
στον άφωτο βυθό με τα πολύχρωμα ερυθροφύκη.
Το θέρος λαμπαδιάζει το σκούφο του.
Ένα χάλκινο μανιτάρι κρέμεται από το θύσανο
των τριχών στις μασχάλες του και διώχνει τα κυνηγόψαρα
που χιμούνε στα παγωμένα του μέλη.
Οι δείχτες του ρολογιού, η δολοφονία των αρχηγών,
η αυτοκτονία των ηρώων, οι ακτές του μαύρου είναι κοντά.
Μένετε άγρυπνοι· ξημερώνει ο ύπνος του και ο θάνατός του.

Μανόλης Ξεξάκης (1948- )

ηρωική φυγή

Ξοπίσω μου δαιμονικὸ φυσομανοῦσε τοῦ ᾿Ἅδη
πύρινο ἀνασασμὸ
κι ἔτρεχα σ᾿ ἄφεγγες νυχτιές μὲς στὸ βαθὺ σκοτάδι
μ᾿ ἓν᾿ ἄγριο καλπασμό.

Καὶ τὸν μαντύα τὸν ταπεινὸ ξεδίπλωνα τοῦ ἐπαίτη
σ᾿ ἡρωικὴ φυγὴ
κι ἔσερνα ἀτίθασα λυτή της κόμης μου τὴ χαίτη
καὶ σάρωνα τὴ γῆ.

Τοῦ ἀνέμου τὸ καμτσίκωμα ποὺ ἀφάνιζε τὰ δάση
μὲ λύγαε καλαμιὰ
καὶ στέγνωνε στὰ χείλια μου τὴ φούχτα μου, ἄδειο τάσι
στὴν ἄνυδρη ἐρημιά.

Κι ἀπ᾿ τὴν ἁρμύρα θερίευε τῆς φλογισμένης ἄμμου
τῆς δίψας τὸ οὐρλιαχτό
μὰ ἔφευγα, ἐνῶ σὲ σύσπαση φριχτή κυλιόταν χάμου
τ᾿ ἀνήμπορο ἑρπετό.

Ἡ γῆ κάτω ἀπ᾿ τὴ φτέρνα μου προδοτικὰ βογγοῦσε
καφτὴ ὡς λαβωματιά
μὰ βέλος ξέφευγα γοργὸ καὶ πίσω μου ἀστοχοῦσε
ἡ ἐχθρικὴ σαϊτιά.

Μὲ παραμόνευε γαμψὰ τὸ νύχι στὰ σκοτάδια
τοῦ πειναλέου βραχνὰ
κι ὡς γλύτωνα, οἱ φοβέρες του, μαύρων ὄρνιων κοπάδια
πίσω ἔκραζαν βραχνά.

Κι ἡ νύχτα τρύπια τάνυζε φτερούγα νυχτερίδας
τὸν ἔναστρο οὐρανὸ
καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ κεραυνὸ σὲ νέφη καταιγίδας
σπαθὶ ἔκρυβε γυμνό.

Στὸ πέρασμά μου σφύριζε τῆς ἔχθρητας τὸ φίδι
μὲς στὰ ξερὰ κλαδιά
μὰ τῆς φυγῆς μου ἠ αστραπῆ περνοῦσε ὅπως λεπίδι
τῆς νύχτας τὴν καρδιά.

Καὶ τοῦ θριάμβου μου ἡ κραυγὴ, βόλι καφτὸ τρυποῦσε
τὰ σπλάγχνα τῆς σιγῆς
κι ἀντίλαλους ἡ φόρμιγγα τοῦ στήθους μου ξυπνοῦσε
στὶς ἐσχατιὲς τῆς γῆς.

Μελισσάνθη (1907-1990)

φωτό; http://www.sansimera.gr/

κατάντικρυ στα θεόρατα παράθυρα της χρονιάς

Κατάντικρυ στα θεόρατα παράθυρα της χρονιάς

Τα πουλιά σχεδιάζουν πάνω στα τζάμια

Ματωμένα χείλη

Φαντασμαγορικά ναυάγια

Ή το στερνό χαμόγελο ενός νεκρού.

Στα ερμάρια πια δεν υπάρχουν παρά φαντάσματα.

Αύριο θα 'ρθει ο άνεμος

Να σαρώσει όλους τους ίσκιους.

Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916-2011)

φωτό: http://www.easypedia.gr/

ο μαθητής

Φόρεσε την γαλάζια στολή
πάνω από το μπαλωμένο παντελόνι
το πάλλευκο γιακαδάκι
την μικρή σάκα στον ώμο
κι ύστερα πήρε τον γνωστό δρόμο
για το πέτρινο σχολείο.

Ο περήφανος παππούς πίσω του έγνεφε:
στο καλό!

Κάθε Κυριακή μια νοητή γραμμή
η προδοτική γραμμή του Δι ευχών
πρώτα στην αυλή του σχολείου
κι ύστερα στην Εκκλησία.

Πάντα περίμενε ο Άι Αντώνης
ο θαυματουργός.

Οι απόντες και οι απούσες
θα τιμωρηθούν τη Δευτέρα.
Με το μαστίγιο της γλώσσας
ενώπιον των αγγέλων.

Αυτός (ο μικρός ντε με το γιακαδάκι)
χάθηκε μέσα στις ψαλμωδίες
και τις παραινέσεις των μεγάλων.

'A έκδοση: Γενάρης 2015

Δημήτριος Α. Γκόγκας (1964- )

ιστορία

Ο άνεμος θα ξεδιαλύνει

την κάπνα των τσιγάρων
στις ομιχλιασμένες αίθουσες
των σοβαρών συνεδριάσεων
κεντρικών εκτελεστικών επιτροπών
φιλολογικών παρασυναγωγών

καλλιτεχνικών διαγωνισμών
συναγωνισμών, ανταγωνισμών, συνωστισμών
όλων των υποκειμενικών πολιτισμών
κι αναζητήσεων σκοπών
κι ασκόπων συζητήσεων.

Ο άνεμος θα εξαφανίσει
τον γκριζογάλανο καπνό
τελευταίο τεκμήριο
πως κάπου, κάτι ειπώθηκε
κάτι έγινε
ή κάτι ειπώθηκε να γίνει.

Αντώνης Γκίκας ( -1986)

πληροφ. αναδημοσίευση