σφραγίδα μοναξιάς

Έσφιξα τα μάτια να μη βλέπω πια
–να μη με βλέπουν αυτοί που τριγυρνούνε
με μια σφραγίδα μοναξιάς στο μέτωπο.
Μα ζωγραφίστηκες εσύ στα βλέφαρά μου
με το χαμόγελο της τελευταίας συγκατάβασης.
Κακά τα ψέματα, δεν επαρκεί η μνήμη...

Γιώργος Ιωάννου (1927-1985)

παλιμβουλία

Το τάζω χρόνο και καιρό

να βάλω μαύρο ράσο

μαύρο μονόκερο σταυρό

στα στήθη να κρεμάσω.

Ν’ αφήσω μάνα κι αδερφή

στα ξένα να μισέψω

και στ’ Αγιονόρους την κορφή

να πάγω ν’ ασκητέψω.

Να ζω μ’ αγία προσευχή

απ’ το πουρνό ως το βράδυ

για να γλιτώσω τη φτωχή

ψυχή μ’ από τον Άδη.

Και μόλις κάμω τη βουλή

την παίρν’ ανεμοβρόχι∙

και συλλογιούμαι το φιλί

θυμούμ’ αυτήν που το ‘χει.

Κι αν είν’ το σπίτι μακριά

κι η ώρα περασμένη

εγώ ‘χω πόδια λαφριά

κι εκείνη με προσμένει.

Γλυκά γλυκά τηνέ φιλώ

γλυκά τηνέ χαϊδεύω. –

Σύρε, ψυχή μου, στο καλό

κι εγώ δεν ασκητεύω!

Γεώργιος Βιζυηνός  (1849-1896)

fragmentum

Ήθελες κάτι να μου πεις και δε σου το ρωτούσα

(Το καλοκαίρι είχε σωθεί και τ' άνθη που αγαπούσα).

Ήθελες κάτι να μου πεις και το 'χα λησμονήσει
(Τη ρίζα που καθόμαστε –θυμάσαι– έχουν γκρεμνίσει).

(Είχε από τότε εντός μου σε φθινόπωρο γυρίσει).
Μου είπες, α, ναι! –πως μ' αγαπάς!– μα το 'χω λησμονήσει...

Τέλλος Άγρας (1899-1944)

με λέει η μάνα μου

Παιδί μ' με λέει η μάνα μου, παιδί μου εσύ!
μικρό όταν ήσουν μια φορά, μικρό παιδάκι
μ' άσπρη ποδιά και καστανά μακριά μαλλιά
ήσουν αληθινό, παιδί μου, αγγελουδάκι.

Τότες αχ! τότες σ' αγαπούσα εγώ αλλιώς
κι αλλιώς μέσα στο σπίτι τότες σ' αγαπούσαν
κι όλες μας οι γειτονοπούλες, όλες ήρχουνταν
και σ' έπαιρναν και σε γλυκοφιλούσαν.

Κι εγώ της λέω: Μάνα μου, πώς ήθελα
την τωρινή να' χα καρδιά τότες στα στήθια
κι ενόσω με γλυκοφιλούσαν κείνες ψέματα
να τις γλυκοφιλούσα εγώ στ' αλήθεια.

Ιωσήφ Ραφτόπουλος (1890-1923)

ευχή

Εις υγείαν των Ερώτων

το ποτήρι μας το πρώτον

ας το σφίξομε γεμάτο

όλο, φίλοι, ως τον πάτο.

Ψάλτ’ ο Έρωτας να ζήσει

μες στα στήθη μας ν’ αυξήσει

φλόγες άσβηστες ν’ αστράψει

τὲς ωραίες μας ν’ ανάψει.

Κι αναμμένες να τες στείλει

στα υγρά μας τούτα χείλη

να φιλούν φιλιά κρασάτα

ευωδέστατα, δροσάτα.

Και ρουφώντας, να νομίζουν

πως τες φλόγες τες δροσίζουν·

και να πίνουν, και να πίνουν

και ποτέ τους να μη σβήνουν!

Αθανάσιος Χριστόπουλος (1772-1847)

το φίλημα

Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
ήμουν αλάλητο πουλί
δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ' ανθισμένα
Μάρω, ένα λόγο θα σου πω
Μάρω, της είπα, σ' αγαπώ
τρελαίνομαι για σένα.

Από τη μέση μ' άρπαξε, με φίλησε στο στόμα
και μου 'πε: γι' αναστεναγμούς
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.

Μεγάλωσα και τη ζητώ, μ' άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ' ορφανό...
εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.

Γεώργιος Ζαλοκώστας (1805-1858)